WIE WILLEN WIJ EIGENLIJK BLIJ MAKEN?

Of: waar worden wij zelf blij van?

In sommige beroepen is het heel duidelijk voor wie je werkt en waarom. Daar is rechtstreeks contact tussen de professional en de einddoelgroep. Zoals bijvoorbeeld in de gehandicaptenzorg. Begeleiders werken voor de twinkeling in de ogen van hun cliënten. Maar wie willen wij als schrijvers, communicatieadviseurs en strategen eigenlijk blij maken?

Over de twinkeling in de ogen van mensen met een verstandelijke beperking – en de persoonsgerichte zorg die eraan ten grondslag ligt – mocht ik schrijven in de verhalen voor het Twinkelmagazine. Het mooie was: ik merkte dat als de cliënt een twinkeling had, deze oversloeg naar de begeleiders die blij waren met wat ze voor hun doelgroep konden bewerkstelligen. Bovendien werden de verwanten er blij van. En de leidinggevenden van de organisaties.

Dat deed me denken. Zo’n twinkeling is best heel besmettelijk. Zelf kreeg ik hem van het schrijven van deze verhalen die een plek kregen in de Twinkelcampagne van mijn opdrachtgever, communicatiebureau O2. Maar waardoor ontstond mijn twinkeling precies? 

Als schrijvers, communicatieadviseurs en strategen werken we aan een product dat zich richt op een einddoelgroep zoals een inwoner, klant, cliënt of werknemer. Een groep die we vaak niet eens direct ontmoeten, maar die we wel goed willen informeren of enthousiasmeren. Als dat lukt, is ons werk geslaagd. Dat is waar we het voor doen. 

En toch - zelf word ik vooral blij van een blije opdrachtgever. Blijkbaar is de echte twinkeling alleen direct overdraagbaar, van mens tot mens. Zo ervaar ik het tenminste. En jij?