STEMBEVRIJDING

Ik ben hierheen gebracht, te vroeg, er is nog bijna niemand. Buiten is het herfst, maar op mijn koffiekopje bloeien de bloemen. Langzaam komen er meer mensen binnen, ik ken er een paar van gezicht. Naar namen moet je me niet vragen. 

Ah, de vrouw met het hondje, hij komt bij me snuffelen. Ik kijk de vrouw aan. Arie komt je even dag zeggen, zegt ze. Onthouden: Arie. 

Een man met een vriendelijk gezicht neemt het woord. Hij vindt het fijn dat we er zijn. We gaan in een kring zitten en beginnen met ademen. Dat kan ik nog prima, gelukkig wel zeg. Vervolgens gaan we klanken maken. Onze stem brengt ons naar wie we echt zijn, legt de man uit. En via onze stem kunnen we laten horen wie we echt zijn. Prima, ik doe mee. Ook als een dame tegenover me komt zitten. We moeten elkaar een klank toezingen, met iets dat we elkaar gunnen. Ik ken haar niet, maar ik gun haar de wereld hoor. Ik doe wel mijn ogen erbij dicht, ik neurie. 

De klanken om me heen zijn fijn. Maar het is vooral fijn dat ik mijn eigen stem hoor. Ik ben vaak stil, ik zeg niet veel. Maar ik ben er wel. Arie wordt onrustig, hij begint te blaffen. Hij doet me ergens aan denken. Aan een hondje dat voor een oude grammofoonspeler zit. Waar is dat ook alweer van? 

Arie houdt zijn kop scheef. Dat doen honden als ze iets niet begrijpen. Welkom in mijn wereld, Arie. Steeds vaker gaan dingen aan me voorbij. Ho, ik moet erbij blijven. Of we om de beurt ja willen zeggen, een paar keer ja, heel lang ja, tegen iets of iemand in je leven. 

Ik zeg ja tegen Arie, die nu rustig is gaan liggen. Ik zeg ja tegen alles wat ik niet begrijp. Ik zeg het hard. En dan weet ik het weer van dat hondje bij de grammofoonspeler. Het is van His Master’s Voice, een platenlabel dat nog ouder is dan ik. 

Jaaaaa Arie, dat is het. Your master’s voice, my voice. Hij klinkt hier in de ruimte. Ik ben er, horen jullie me?

21-9-2022, Wereld Alzheimer Dag