HET OUDE JAAR IS NIET WEG

Het einde van het jaar roept altijd hard om stille overpeinzingen. Om wat er kwam en wat er ging. Misschien dat ik daarom zo bezig raakte met het thema vertrek. 

Als kind fantaseerde ik dat mijn zolderkamer zich losmaakte van het huis waar ik woonde met mijn ouders en zussen. Dat het dak zich opende en mijn kamer wegzweefde met mij erin. Het maakte niet uit waarheen, gewoon weg, vertrekken. 

Ik zat er laatst weer aan te denken. Vertrek. Vertrekken. 

Er zouden inmiddels alarmbellen bij mij moet afgaan als ik op een woord stuit dat in mijn beleving een tegenstrijdigheid in zich heeft. Als een hond die een konijnenhol ruikt, ga ik als een malle aan het graven. Terwijl niet iedereen zit te wachten op de aarde die ik daarmee naar achteren schop. Maar ik deed het toch. 

Vertrekken is weggaan van iets, een afscheid. Een vertrek is ook iets waar je juist kunt verblijven, een kamer. Hoe kunnen weggaan en verblijven in één woord samen komen? De twee betekenissen komen natuurlijk niet zozeer samen, ze komen uit iets gezamenlijks voort, ze hebben dezelfde herkomst. Zijn vertreck nemen in het Middelnederlands is: zich terugtrekken in een overlegkamer. Een vertreck is een plek om je terug te trekken. 

Je terugtrekken klinkt in mijn oren als iets tijdelijks, zeker als je je daarbij terugtrekt in een kamer. Je moet er tenslotte ook weer eens een keer uit. In die zin is vertrekken veel minder definitief dan het in eerste instantie lijkt. 

Daar ben ik blij om. Straks vertrekt het oude jaar. Maar het is niet weg. 

Fijne feestdagen!