SOMS ZIE IK MEER DAN IK ZEGGEN KAN

In mijn blogs probeer ik altijd iets weg te geven. Iets van een inzicht, een observatie, iets dat ik heb geleerd in mijn werk als schrijver. Misschien is dat wat ik geef niet altijd wat een ander nodig heeft. Dan hoop ik maar dat de blog in ieder geval aangenaam is om te lezen. Dat ik daarmee even de verbinding heb gelegd met jou als lezer.

Sinds mijn vorige blog is het enige tijd geleden dat ik die verbinding zocht. En nu weer zoek ik naar dat vonkje dat ik kan geven. Maar ik geloof dat ik mijn kruit laatst verschoot toen ik een tekstje moest schrijven over mijn werk voor de eindexpositie van de Nieuwe Akademie Utrecht. Versie 7 was uiteindelijk goed – in mijn werk voor opdrachtgevers gaat het gelukkig aanzienlijk sneller dat ik tot de kern kom. 

Met hulp van een docent kwam het tekstje uiteindelijk af. Het beschrijft wat de beelden zijn waarmee ik afstudeer. Dat deze tekst een worsteling was, is niet het failliet van mijn schrijverschap, zo denk en hoop ik maar. Wel is na vijf jaar Nieuwe Akademie bescheidenheid geslopen in mijn idee van wat taal allemaal vermag. Nu woorden steeds vaker beelden worden, zie ik soms meer dan ik zeggen kan. 

Een aantal onderdelen van het beeldende werk dat ik maakte en tekstje versie 7 zijn hier te zien. En mocht je mijn werk in het geheel en in het echt willen zien: van 27 tot en met 30 juni is de eindexpositie van mij en mijn studiegenoten in het Rietveldpaviljoen in Amersfoort.

Intussen kijk ik uit naar ruimte, ook weer voor woorden.